Bugün Berlin'de son günüm. Gece uçağa binip eve dönüyorum. 
Başta hafiften kafayı sıyırmama sebep olan her simaya aşinalık hissi zamanla yerini mahalleliyi tanımaya ve hafiften selamlaşmaya bıraktı. Çok fazla çevrem olduğunu da zannetmiyorum ama sağda solda bir şekilde birileriyle karşılaşıveriyorum. Geçen hafta bir gün kardeş de buradayken birkaç saat içinde tam 5 tane tanıdık gördüm ve korkmaya başladım: yoksa yerli mi oluyorum? Gerçi Berlin'de şehirli - taşralı ("dışarı"lı) ayrımı o kadar flu ki belki de artık Berlinerin olmayı hak etmişimdir..
Haziran başında İstanbul'dayken açıkalanamaz bir gaflet içinde nefsimi köreltecek kadar erik yemeyi ihmal ettim. Etmişim. Nefsi köreltmek ne kelime, kursağımdan üç dört erik geçtiyse iyidir. Halbuki gurbetçi arkadaşlardan biliyordum eriğin yaban ellerde bulunması en zor nanelerden olduğunu.
Etrafımdaki insanlar benimle aynı kanaati nedense paylaşmıyorlar ama bence Berlin'de dondurmacı enflasyonu var. Her köşe başında bir eis tabelası ve herkesin elinde külâhta ya da kâsede dondurma. Günlük dondurma tüketimi sadece bununla da kalmıyor. İnsanlar deli gib dondurmalı kahve (eiskaffee) ya da prosecco ya da roze şarap da içiyor.
Bütün kış kar yağmur çamur demeden genellikle topuklu cici bici ayakkabılarımla dolaştığım için bir sürü insanın bitmez tükenmez garipsemelerine maruz kaldım. Bir türlü de anlatamadım yüksek topuklarla hakikaten rahat ettiğimi ve meselenin şık latifelikten öte olduğunu.
Hafta boyunca hava ısındı ısındı ısındı ve neticede Pazar günü yılların rekoru kırıldı(mış)! 37 derece. İstisnasız herkes lafa "sıcak.." diye başlarken biz kardeşle amma da büyütüyorlar diye kikirdemeden edemedik. Hele de haberlerde durmadan gösterdikleri trende fenalaşma vakaları bize biraz fazla nazeninlik gibi bile göründü.
Gelmeden önce ben başkalarına soruyordum, şimdi de ziyaretçiler bana soruyor: "nedir yani Alman mutfağı, var mı böyle bir şey?" Görebildiğim kadarıyla olup olan koyu renk soslarla servis edilen etler ve çeşit çeşit patates garnitürleri. Yani çok özel şeyler olduklarını düşünmedim hiç.
Şubat'ta dona dona bi hal olmasına rağmen Berlin'i pek seven kardeş, sabır ve sebat edip yine geldiği için şehrin çok daha "misafirperver" - aslında nedense en iyi kelime user friendly gibi geliyor - halinin tadını çıkarabildi.
Berlin'de ilk haftasonumda sızılı bir yalnızlık ve hüzün hissetmiş, kafam dağılsın diye dolaşmaya çıkmaya karar vermiştim. Haritaya şöyle bir göz atarken şehrin ortasında ince bir hat açan kanal - nehir değil - ilgimi çekmiş, Paris'te en sevdiğim yerin Canal St. Martin olduğunu düşünüp yola çıkmıştım.
Geldiğimden beri herkesin elinde bu şişeleri görüp bir anlam veremiyordum. Bir keresinde biri önermişti, bira mı diye sorup, hayır cevabını alınca reddetmiştim. Havalar burada gerçek anlamda ısınınca - inanmazsınız şehir 37'yi gördü ve kendinden geçti.. - içinde alkol olmayan soğuk içecek arayışı ciddi bir mücadeleye dönüştü. Ve kendisiyle müşerref olduk..
Fazla lafını etmedim ama Berlin'de duvar yıkılmış olsa da aslında gölgesi her yerde. Şehir yönetiminin toplumsal hafıza konusundaki duyarlılığı, birçok bağlamda son altmış yetmiş yılı unutmamak/unutturmamak üzerine yoğunlaşmış olduğu için de die mauer is everywhere..
Mart başında pek soğuk bir kış gecesi sıkıla pıkıla eve dönerken duvarda afişi görünce resmen içim ısınmıştı. Patti Smith Berlin'de konser verecek ve ben o esnada burada olucam! Derhal bilet sitesine girdim, iki bilet alıp, kardeşe müjdeyi verdim: "Geliyosun, gidiyoruz!"
Şehrin bayraklarla dolmasından, maç saatlerinde neredeyse yolda in cin kalmamasından, her bir yandan gelen vuvuzela uğultularından Dünya Kupası çılgınlığının farkındaydım elbette. Ama biraz tesadüfler biraz isteksizlik neticesinde haftalardır tek bir maç dahi izlemediğim için olayı fazla da kavrayamamışım aslında.
Neredeyse bütün büyük ve eski Avrupa şehirleri elbette bir çeşit akarsuya çok yakın ve dolayısıyla hepsinde de "su" karada geçen hayatın önemli bir parçası. Berlin de farklı değil. Bir de bizim burada fazladan göllerimiz var! 
Çarşamba akşamı ne yapsam diye şuursuzca sağa sola bakınırken fark ettim Arena denen strandbar'daki Kat Frankie konserini. Hiç tanımadığım biri olduğu için myspace'teki şarkılarına kulak kabarttım ve gitmeye değer gibi göründü.
Ne yalan söyliim Berlin gibi kışı bu kadar uzun ve meşakkatli geçen bir şehrin yaza dair bu kadar vaadi olmasına, herkes ballandıra ballandıra anlatsa da, pek ihtimal vermiyordum. Ne mutlu bana ki yanılmışım. Haziran boyunca yazdığım bir sürü şey - piknik, bisiklet turu, yazlık sinema, biergarten, vs. - bunun elle tutulur kanıtı.
Mevsimine göre sebze meyve yemenin Berlin'de - belki de Almanya'da - ciddi bir trend olduğunu daha önce kuşkonmaz vesilesiyle yazmıştım. Son bir ayın çılgınlığı da çilek.
Güney sahillerinde herkesin dikkatini çekmiştir, Türkiye'ye sıklıkla gelen Alman turistler ne kadar beyaz tenli olduklarına bakmadan güneşin altına sere serpe yatarlar.
Turistik denilebilecek ya da çok göz önünde olan şeyleri ya da yerleri nadiren yazıyorum aslında. Ama şehrin bu kadar göbeğinde ve özellikle bu mevsimde gerçekten güzel olan dev bahçemize değinmeden olmaz dedim.
Havalar güzelleştiği ve bisikletimle ben çok mutlu bir ikili olduğumuz için şehrin şimdiye kadar nadiren gittiğim köşelerini de Berlin atlasıma ekliyorum yavaş yavaş. Mevsimsel değişimlerin yadsınamaz etkisiyle gözüme pek hoş görünmeye başlayan yerlerden birisi de Neukölln. 
Berlin durmayan bir şehir. Konserler, açılışlar, festivaller, bienaller, partiler, gösteriler bitmiyor. Her ne kadar sağda solda gördüğüm afişlerden, kitapçıklardan bir fikir edinmeye çalışsam, her ne kadar bu işleri sıkı takip ettiğini düşündüğüm arkadaşlardan tüyo istesem de yetişemediğimi hissediyorum.
Bu yılı Berlin'de geçireceğim çoktandır belliyken, ama yine de henüz gelmeme hayli zaman varken, büyük ölçüde tesadüf eseri Benjamin'in çocukluk anılarına denk gelmiştim. Hasbelkader çocukluk üzerine yazdığıma, üstelik de Berlin yolcusu olduğuma göre muhakkak kitabı okumalıydım..
Burada geçirdiğim aylar boyunca hiç durmadan seyahat ettiğim için neredeyse sadece duty free'den aldığım sigaraları içtim. Bazen gecenin bir vakti Kreuzberg'de paketin dibini gördüğüm ve mecburen spätkauf'a yollandığım da oldu tabii, ama nadirattandır..
Aylarca aylarca karanlıkta uyanıp, neredeyse altı yedi saatte tükenen günler yaşadıktan sonra şehrin şimdiki aydınlığı tek kelimeyle mucizevi geliyor. Sabah dörtten gece on buçuğa kadar alenen gündüz!
Almanya gibi bira erbabı memlekette bu nasıl olmuş bilmiyorum ama Bavaryalıların Radler kuzeylilerin Alster dedikleri bir "bira kokteyli" varmış. Ben de kendisiyle bu haftasonu tanıştım.
Açıkçası bu entry'yi bu ismi unutmamak için yazdım. Zira şimdiye dek Jüdisches Museum'a üç dört kere gitmeme ve müzenin mimarisinin - ve aslında genel olarak içeriğinin - arkaplanındaki kavramsal çerçeveye gerçekten hayran olmama rağmen bir türlü mimarın adını aklımda tutamıyordum. 
Bizim kuşaktan bir sürü insan gibi çok nadir olarak keyfini çıkarabilmiş olsam da açıkhava sineması çocukluğumu hatırlatıyor. Gazoz, çekirdek, normale nazaran gürültücü bir izleyici kitlesi, ara ara ürpermek, kimler var kimler yok diye sağı solu kolaçan etmek..
Alman akademik hayatının ilginç birtakım kuralları var. Herkes son derece planlı, ciddi, profesyonel, vs. ama bir yandan bir sürü işi eğlence ortamında halletmeyi seviyorlar.
Bu meseleyi ilk fark ettiğimde sanırım BilderBuch'taydım. Buranın ne kadar cool bir yer olduğunu ama müşteri kitlesi açısından genç yaşlı kimseyi dışlamadığını düşünmüştüm. 
Avrupa'nın bir sürü şehrinde parklarda ya da benzeri düz satıhlarda genellikle yaşlı amcaların bu oyuna kendilerini kaptırdığını gördüğüm çok olmuştu. Ama ne kuralları kavrayabilmiştim ne de oynayacak fırsat çıkmıştı. Kısmet Berlin'eymiş..
Paris'te dönüşümlü olarak iki süper dansçıyla beraber yaşadığım için sahnelerin nabzını tutmak görece kolay oluyordu. Sayelerinde bir sürü güzel performans izliyordum.
Bu zaman gelene dek, tarafını etrafını yabani ot bürümüş, terk edilmiş kır gazinosu görünümünde mekânların, ampulleri çalışmayan paslı tabelalarında karşıma çıkıyordu bu isim. Nedense ilk anda aile çay bahçesi denen garip müesseseyi çağrıştırdığından modası geçmiş bir şey olduğunu zannediyordum. Meğerse güneşli havanın vazgeçilmezlerindenmiş.
Bu hafta sokaklarda yürürken arabaların tepesinde, pencerelerde, balkonlarda irili ufaklı bayraklarla burun buruna gelince önce bir afalladım. Acaba ben yokken memlekette bir şey mi oldu, milli bir hadise mi cereyan etti diye meraklandım. Tabii ki mesele dünya kupasıymış, herkes milli gururu yüceltmek için bu vesileyi bekliyormuş.
İstanbul'a yazın geldiğini insan biraz da mısırcılardan anlar. Vaktinden evvel ortalarda buzhane malları satanlar hariç, taze süüt mısırın bollaşmasıyla havaların ısınması arasında ciddi bir paralellik vardır.
İnsanın inanası gelmiyor ama şehre yaz geldi. Daha doğrusu "gelmiş". Ben tropik İstanbul yağmurlarından bunalır ve şehrin esmerleri sel altında boğulurken, Berlin ahalisi keyifli keyifli plajlara akıp göllerde yüzmeye başlamış bile. 
Çocukluğumuzun vazgeçilmezlerinden biri, okul çıkışı pek eli yüzü düzgün denilemeyecek mahalle pastanelerinden alınan Alman pastalarıydı - tatlı yelpazesindeki onca şey arasında belki de milliyetiyle anılan tek örnek.. Bu ortası kremalı üstü pudra şekerli pastanın bir benzerine buralarda rastlamadım. En yakın akrabası sanırım Berliner denilen bir çeşit kurabiyemsi..
Şehre daha yeni gelmişken, hakkında bir şey bilmeden, öylesine bir belgesel festivali dolayısıyla gittiğim Ballhaus'un barında Berlin'in güzel sürprizlerinden birini yaşayınca - Birol! - mekândan pek uzak kalamayacağımı anlamıştım. :)
Bu entry'yi aslında Paris'teyken yazmalıydım, çünkü oradaki temel çerezim cacahuete'ti. Her barda ısmarlamaya gerek kalmadan içkinin yanında bedavadan verirlerdi ve takdirimi toplarlardı. 
Söz konusu nezâket, karşındakine ne söylenir ne söylenmez, insan içindeyken ne yapılır ne yapılmaz gibi analizlere girince insanın gözüne muhakkak kültürel farklar çarpıyor. .jpg)
Havalar ısındıkça (çok şükür!) şehir daha kalabalık görünmeye başlıyor. Herkes sokaklarda yürüyor, yiyor, içiyor. Hem bütün kafeler barlar kapıların önlerine taşmış vaziyette hem de bütün kaldırımlar, köprüler, sokaklar birasını kapıp gelmiş kalabalıklarla dolu.
Almanya'da çok önemli bir müesseseden söz ediyoruz, dikkat.. Daha önce de söylediğim gibi memlekette tatil bol, dükkânların açılış kapanış saatleri bizim oralar gibi sonsuz sınırsız değil. Dolayısıyla, nöbetçi bakkallara ihtiyaç var. Gecenin köründe içki sigara, bir tatil günü süt, ya da sabaha karşı eve dönerken kahve almak için birebir..
Bir seneliğine burada olan bütün arkadaşlar arasında durmadan aynı şey konuşulur olmaya başladı. Evet, yaz geldikçe Berlin güzelleşiyor, yapılacak şey artıyor, hayat daha keyifli hale geliyor. Bütün bunların giderayak olması biraz moral bozucu tabii, ama elden geldiğince tadını çıkarmaya bakıyoruz..
Berlin'de olmanın avantajlarından biri, çok da uzun olamayan bir zaman dilimi içinde aklınıza gelebilecek her grubun bir şekilde turnede olması. Üstelik bilet fiyatları gayet makul..
Farkındayım, Berlin'de uzun uzun aylarım genellikle evde ya da ofiste, bilgisayar karşısında geçti. Hem hava muhalefeti yüzünden hem de bitmez tükenmez işlerin yarattığı vicdan muhasebesiyle, şehirde avarelik, teyyarelik edebilmem ancak eş dost ziyaretleri sayesinde oldu desem yeridir. Fakat bu hafta bağımsızlığımı ilan ederek kendimi sokaklara attım - tamam biraz abartıyorum.. :) 
Berlin'de turist/ziyaretçi olmak diğer şehirlerdekinden biraz farklı bir deneyim. Şehrin dokusu, duygusu diğer birçok Avrupa başkentine nazaran çok daha "yeni" ve "modern"; dolayısıyla birçok açıdan yenilikçi denilebilecek touristic attraction var.
İnsan yabancısı olduğu bir şehirde zamanla bir sürü şeyi öğrense ve ilk zamanlardaki acemiliği ufak ufak gitse de bazı şeyleri keşfetmekte ne kadar da geç kaldığına şaşıyor.
Şüphesiz yeni bir dil öğrenmenin en keyifli taraflarından biri insanın hiç alışkın olmadığı ifadelerle, benzetmelerle, metaforlarla karşılaşması.Anlatsam şu kiraz mevsiminin
Para kazanmak mevsimi değil
Sevişme vakti olduğunu..
Bizim muhitin Berlin'in en hareketli yeri olmadığı aşikâr, ama yine de kendi çapında ufak tefek kafeleri barları da var. Genellikle hepsi Akazienstraße'de dizili bu yerlerin en popüleri herhalde gottlob olsa gerek.
Kirsten'in hafif çatlak köpeği Cupcake Pazartesi ofisimizde mide fesadı geçirip, duyduğum kadarıyla ortalığı batırdığı için Salı günü işi kırmış, Perşembe giderim diye düşünmüştüm. Meğerse bugün de resmi tatilmiş: Himmelfahrt. Türkçesinin pek bilimkurgu çağrışımları olsa da ("göğe seyahat") tahmin edebileceğiniz gibi mesele gayet dini..
Kışın herkes mütemadiyen şikayet ederken Berlin'in soğuk ya da gri olmasını mesele etmiyordum. Neticede başka türlüsünü beklemek fazla iyimserlikti bence. Dolayısıyla epey uzun ve tirtirtir bir kışı, bol seyahat etmenin verdiği ferahlamanın da katkısıyla, hiç mızmızlanmadan geçirdim diyebilirim.