Dün yine üzücü bir haber aldım. Bir kayıp daha. Nedense bu sene çok fazla güzel insanın başına çok tatsız şeyler geldi. Umarım bu son olur.. Aslında her gün herkesin karşısına çıkan böyle bir sürü acı olay, ne kadar kafamızın gerisine itmeye, unutmaya çalışsak da her hayatın bir sonu olduğunu hatırlatıyor insana. Evet, hayat kısa ve sonlu..
Bir şey üretmeye, ortaya bir şeyler çıkarmaya çabaladığımda, haliyle en çok da yazı yazdığımda aklıma ölüm korkusuyla ölümsüzlük arzusunun nasıl da ayrılmaz bir ikili olduğu geliyor (Kundera'dan mülhem). Acaba esas mesele sayılı günleri doldurmak mı? O yüzden mi Berlin'de olduğum her gün, en azından küçük bir şey yazmaya uğraşıyorum?..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder