İlk geceler zordur. Hep zordur. Yeni bir şehirde ilk gece, yeni bir evde ilk gece, yeni bir odada ilk gece, iki kişilik bir yatağı yeni biriyle paylaştığınız ilk gece, yapayalnız kalınan ilk gece...
Burada da çok farklı olmadı. Odaya alışmak, etrafımdaki boşluğu kanıksamak, ayağıma dolaşmasına alıştığım kediciğin yokluğu, yastığın yorganın yabancı kokusu (öyle ki parfüm mü sıksam diye düşündüm), beni komik patikler giymeye zorlayan -- kahretsin Ekim olmasına rağmen -- Berlin soğuğu.
Böyle hafif diken üstünde hissederken yatağa uzandım ve gülümsedim. Zira kafamı hafif geriye atınca gördüğüm karanlık gökte bir yıldız usul usul parlıyordu. Uykuyu erteleyip biraz seyrettim -- hatta başucu-ayak düzenini değiştirmeyi dahi düşündüm. Dalmışım.
Bakalım, daha bu oda bu şehir çok değişir, hayat... Ama bloga adını veren ilk gece oldu. O kesin.
annemi trene bindirip uğurladıktan sonra ilk yaptığım şey bir paket sigara almaktı; paket kullanan bir insan olmasam da...
YanıtlaSilkimseyi tanımadığın bir şehirde bir süreliğine de olsa yeni bir hayata başlamak -özellikle benim kadar zenofobikseniz- oldukça sarsıcı bir deneyim.. bir yandan yenilik iyidir; seyahat, yeni insanlar tanımak, yeni bir dil öğrenmek vs.. diğer yandan herşeye yeniden başlama zorunluluğu, o bilinmezlik, doldurman gereken o zamanın bilincinde olma.. garip korkutucu, heyecan verici.. yine de evde oturmaktan daha iyidir :D her ne kadar bünyeyi sarssa da..
sevgiler..