Kedi olalı...

Hayat akıp giderken fark etmiyoruz ama, bi işe yarama hissi güzel bi şey. Çoğunlukla yalnız, münferit, hatta görece bencil hayatlarımızda kendimize odaklı yaşıyoruz ve biri için bir şey yapmanın, sadece ne kadar güzel olduğunu değil, aynı zamanda ne kadar büyük bir ihtiyaç olduğunu da unutuyoruz..
Bugün ev arkadaşım Susanne çok hastayken birden bunu hissettim. Sabah ortalarda görünmeyince önce çalışıyor zannettim, sonra çok fena öksürük sesleri duyunca odasına gittim ki ateşler içinde yatıyor. Çay, kahvaltı, çorba filan elimden ne geliyorsa yaptım. Gerçi pek toparlanamadı ama en azından bi şeyler yedi içti..
Sonra düşündüm de, birini hasta görmek hiç hoş değil, ama birine bakmanın, birine iyi gelmenin çok güzel bir tarafı var. Bugün herhalde ikimiz de aynı şeyi hissettik: iyi ki yalnız yaşamıyoruz..