Bugün Berlin'de son günüm. Gece uçağa binip eve dönüyorum. 
Başta hafiften kafayı sıyırmama sebep olan her simaya aşinalık hissi zamanla yerini mahalleliyi tanımaya ve hafiften selamlaşmaya bıraktı. Çok fazla çevrem olduğunu da zannetmiyorum ama sağda solda bir şekilde birileriyle karşılaşıveriyorum. Geçen hafta bir gün kardeş de buradayken birkaç saat içinde tam 5 tane tanıdık gördüm ve korkmaya başladım: yoksa yerli mi oluyorum? Gerçi Berlin'de şehirli - taşralı ("dışarı"lı) ayrımı o kadar flu ki belki de artık Berlinerin olmayı hak etmişimdir..
Haziran başında İstanbul'dayken açıkalanamaz bir gaflet içinde nefsimi köreltecek kadar erik yemeyi ihmal ettim. Etmişim. Nefsi köreltmek ne kelime, kursağımdan üç dört erik geçtiyse iyidir. Halbuki gurbetçi arkadaşlardan biliyordum eriğin yaban ellerde bulunması en zor nanelerden olduğunu.
Etrafımdaki insanlar benimle aynı kanaati nedense paylaşmıyorlar ama bence Berlin'de dondurmacı enflasyonu var. Her köşe başında bir eis tabelası ve herkesin elinde külâhta ya da kâsede dondurma. Günlük dondurma tüketimi sadece bununla da kalmıyor. İnsanlar deli gib dondurmalı kahve (eiskaffee) ya da prosecco ya da roze şarap da içiyor.
Bütün kış kar yağmur çamur demeden genellikle topuklu cici bici ayakkabılarımla dolaştığım için bir sürü insanın bitmez tükenmez garipsemelerine maruz kaldım. Bir türlü de anlatamadım yüksek topuklarla hakikaten rahat ettiğimi ve meselenin şık latifelikten öte olduğunu.
Hafta boyunca hava ısındı ısındı ısındı ve neticede Pazar günü yılların rekoru kırıldı(mış)! 37 derece. İstisnasız herkes lafa "sıcak.." diye başlarken biz kardeşle amma da büyütüyorlar diye kikirdemeden edemedik. Hele de haberlerde durmadan gösterdikleri trende fenalaşma vakaları bize biraz fazla nazeninlik gibi bile göründü.
Gelmeden önce ben başkalarına soruyordum, şimdi de ziyaretçiler bana soruyor: "nedir yani Alman mutfağı, var mı böyle bir şey?" Görebildiğim kadarıyla olup olan koyu renk soslarla servis edilen etler ve çeşit çeşit patates garnitürleri. Yani çok özel şeyler olduklarını düşünmedim hiç.
Şubat'ta dona dona bi hal olmasına rağmen Berlin'i pek seven kardeş, sabır ve sebat edip yine geldiği için şehrin çok daha "misafirperver" - aslında nedense en iyi kelime user friendly gibi geliyor - halinin tadını çıkarabildi.
Berlin'de ilk haftasonumda sızılı bir yalnızlık ve hüzün hissetmiş, kafam dağılsın diye dolaşmaya çıkmaya karar vermiştim. Haritaya şöyle bir göz atarken şehrin ortasında ince bir hat açan kanal - nehir değil - ilgimi çekmiş, Paris'te en sevdiğim yerin Canal St. Martin olduğunu düşünüp yola çıkmıştım.
Geldiğimden beri herkesin elinde bu şişeleri görüp bir anlam veremiyordum. Bir keresinde biri önermişti, bira mı diye sorup, hayır cevabını alınca reddetmiştim. Havalar burada gerçek anlamda ısınınca - inanmazsınız şehir 37'yi gördü ve kendinden geçti.. - içinde alkol olmayan soğuk içecek arayışı ciddi bir mücadeleye dönüştü. Ve kendisiyle müşerref olduk..
Fazla lafını etmedim ama Berlin'de duvar yıkılmış olsa da aslında gölgesi her yerde. Şehir yönetiminin toplumsal hafıza konusundaki duyarlılığı, birçok bağlamda son altmış yetmiş yılı unutmamak/unutturmamak üzerine yoğunlaşmış olduğu için de die mauer is everywhere..
Mart başında pek soğuk bir kış gecesi sıkıla pıkıla eve dönerken duvarda afişi görünce resmen içim ısınmıştı. Patti Smith Berlin'de konser verecek ve ben o esnada burada olucam! Derhal bilet sitesine girdim, iki bilet alıp, kardeşe müjdeyi verdim: "Geliyosun, gidiyoruz!"
Şehrin bayraklarla dolmasından, maç saatlerinde neredeyse yolda in cin kalmamasından, her bir yandan gelen vuvuzela uğultularından Dünya Kupası çılgınlığının farkındaydım elbette. Ama biraz tesadüfler biraz isteksizlik neticesinde haftalardır tek bir maç dahi izlemediğim için olayı fazla da kavrayamamışım aslında.
Neredeyse bütün büyük ve eski Avrupa şehirleri elbette bir çeşit akarsuya çok yakın ve dolayısıyla hepsinde de "su" karada geçen hayatın önemli bir parçası. Berlin de farklı değil. Bir de bizim burada fazladan göllerimiz var! 
Çarşamba akşamı ne yapsam diye şuursuzca sağa sola bakınırken fark ettim Arena denen strandbar'daki Kat Frankie konserini. Hiç tanımadığım biri olduğu için myspace'teki şarkılarına kulak kabarttım ve gitmeye değer gibi göründü.
Ne yalan söyliim Berlin gibi kışı bu kadar uzun ve meşakkatli geçen bir şehrin yaza dair bu kadar vaadi olmasına, herkes ballandıra ballandıra anlatsa da, pek ihtimal vermiyordum. Ne mutlu bana ki yanılmışım. Haziran boyunca yazdığım bir sürü şey - piknik, bisiklet turu, yazlık sinema, biergarten, vs. - bunun elle tutulur kanıtı.