Her zaman başıma gelir. Hayatımda görmediğim insanlar yolumu çevirip, benimle muhakkak bir yerlerde tanıştıklarını, o değilse Ayşe'nin, Seda'nın, Burcu'nun kardeşi olduğumu iddia ederler. Hiç alakam olmadığına karşı tarafı ikna etmek bazen epey zaman alır.Son bir iki haftadır ben de Berlin sokaklarında bu acayip hissiyatla yürüyorum. Bir sürü insan mütemadiyen tanıdık geliyor. Bir arkadaşım Berlin ufak yer, zamanla herkes aşinalaşır dedi. Öyle fazlasıyla sokaklarda olmadığım ve çok fazla insanla tanışmadığım düşünülürse ne kadar haklı pek emin değilim. O yüzden de bir miktar huzursuzluk duymaya başladım. İnsanların yüzüne yeterince dikkatle bakmıyor muyum, bir insanı diğerinden ayıracak şeylere önem atfetmiyor muyum, ya da bu şehirde herkes birbirine mi benziyor?
Ama biliyorum, hepsi Orhan'ın suçu. Nakkaşlar arasında dolaşa dolaşa yeknesak yüz ifadeli minyatürler âleminde yaşar oldum belki...
Beni baskalari birine benzettiginde (ki bu gittikce siklasmaya basladi) "bu kadar siradan bi tip miyim?" diye düsünüyorum artik - ortada onlarca bana benzer insan dolasiyor demek ki, diye geciriyorum icimden...
YanıtlaSilBen etrafimdaki insanlari tanidigim birilerine benzetmeye basladigimda ise o benzettiklerimi özledigimin isaretidir - bunu biliyorum.
evet, bence süper bir saptama!
YanıtlaSilama benim durumum biraz acayip. insanları tanıyormuşum gibi hissetsem de birisiyle ya da bir yerle ilişkilendiremiyorum. hafızamı kaybetmişim gibi durmadan bu kimdi bu kimdi oluyorum. geçer herhalde...